De afgelopen twee dagen heb ik drie plekken in Umbria bezocht: Spoleto, eens mijn vaste stek en noodgedwongen opgegeven. Ik had daar een vast ritueel, via de Arco di Druso naar koffie op de Pizza del Mercato, ff kletsen met de eigenaar van de bar die ik na tien jaar nog steeds `signore` noemde en hem met het formele `lei` aansprak terwijl hij mij ongehinderd `tu` noemde – Italianen hebben een speciale opvatting van decorum. Daarna natuurlijk even de Duomo in met onderweg een stop bij de SS Paolo e Pietro om de werkelijk prachtige fresco te bewonderen. Over de Duomo heeft ieder boek en iedere blogger al alle details uitgekauwd, dus dat ga ik niet doen, maar overslaan is een zonde tegen de goede smaak.
Daarna als ik er zin in had via de Ponte delle Torri naar de Rocca Albornoz of gewoon meteen de winkelstraat in en bedenken wat een hoop geld voor verschil maakt..en vervolgens weer naar boven omhijgend neer te ploffen bij de Angolo Anticho waar de eigenaar Paolo me een bord wildzwijn voorzette dat de kwalificatie `divino` – goddelijk een andere dimensie gaf.
Ik was inmiddels al drie jaar niet meer in Spoleto geweest. De eerste tegenvaller kwam direct bij de start: de koffiebar was weg en de ramen zaten dicht met kranten. De SS Paolo e Pietro was dicht en onderweg naar de Duomo bleken de kranten een steeds meer voorkomend verschijnsel. De Duomo was natuurlijk gewoon de Duomo gelukkig. De winkelstraat bood helaas ook meer papierwerk dan winkels. Ik hoop maar dat ze ergens een betere stek gevonden hebben, want mijn totaalindruk was een beetje troosteloos en van schrik heb ik de lunch gebruikt bij Ristorante Canasta bij het amfitheater. De lunch was overigens uitstekend.
Ik moet erbij vertellen dat ik me niet goed voelde, dus misschien heeft dat mijn indruk wat gekleurd.
De volgende dag was de bestemming Spello - Splendidissima Colonia Julia.... en dat was het gelukkig nog steeds. Het was het feest van de Infiorata, een soort bloemencorso ter ere van Sacramentszondag en de Processie van Corpus Domini gehouden wordt. Ook alle huizen waren volop versierd omdat er ook een wedstrijd voor het mooiste balkon, hoekje of raam is. Wat mij betreft: veel kandidaten. Een heel plezierige tegenhanger voor de wat tegenvallende dag ervoor.
De volgende stop was Eggi. Een vlek aan het begin van route naar de Valnerina. Ik ben er al een miljoen keer langsgereden, maar wie gaat er nou naar Eggi? Ik.
Ik ben geen stadsmens maar na Eggi is de hoop daarop voor eeuwig weg. Een geweldig dorpje, mooie steile straatjes, een prachtige kerk met mooie fresco´s en de restanten van een vestingmuur rondom het hele dorp. Tegen die muur aan hebben de – allemaal even vriendelijke - bewoners allelei hoekjes aangelegd met fuitbomen, moestuintjes en kruiden. Zelfs de katten in het dorpje waren beminnelijk.. en teken dat het leven er goed is.
Dus opnieuw.. het platteland van Umbria is het paradijs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten